طولانی ترین دقیقه از دوران حرفه ای خود را در مسابقه

در مسابقه، هر صدم ثانیه مهم است. یک مسابقه ممکن است 20 دقیقه، 500 مایل یا یک 24 ساعت کامل طول بکشد – و همچنان برنده را پیدا کند که با یک چشم به هم زدن از رقابت خود جدا شده است.

به عنوان مهمان رولکس در هفته خودروی مونتری 2024، با دو اسطوره مسابقه‌ای که به خوبی در پیروزی‌های نزدیک آشنا بودند، گپ زدم: جنسون باتن و هرلی هیوود. هر دو نفر سفیران رولکس هستند که به دلیل مشارکت بی‌شمارشان در ورزش موتوری، با ساعت‌ساز سوئیسی مرتبط هستند.

رولکس

هیوود پنج ساعت مچی رولکس دیتونا در مجموعه خود دارد که هر کدام برای یک پیروزی کلی در رولکس 24 در دیتونا اعطا شده است. باتن، قهرمان فرمول 1، امیدوار است اولین سکوی رولکس خود را در مسابقات 24 ساعته لمان سال آینده کسب کند.

مکالمات ما در مدار مفهوم زمان بود. نه فقط ثانیه هایی که یک دور را تشکیل می دهند، بلکه سال ها تمرین و فداکاری، هزاران ساعت تجربه که یک راننده جوان را از یک حرفه ای کارکشته جدا می کند. من از هر راننده سؤال یکسانی پرسیدم: طولانی ترین دقیقه در دوران مسابقه شما چه دقیقه ای بوده است؟ پاسخ‌های آن‌ها عمیق بود و شامل شادی و عذابی بود که با رقابت در اوج ورزش‌های موتوری به وجود می‌آید.

هنگامی که من این سوال را از هیوود در گردهمایی مسابقات اتومبیلرانی رولکس مونتری این ماه پرسیدم، پاسخ او بلافاصله آمد.

او به من گفت: “تلاش برای پیاده شدن از یک ماشین در حال سوختن، این طولانی ترین دقیقه زندگی من بود.” “این در Mosport بود.”

رولکس

هیوود در حال رانندگی پورشه 935 متعلق به پرستون هن در پارک موتوراسپرت کانادایی تایر بود. سال 1983 بود، مدت کوتاهی پس از خودکشی دوست هیوود و همکار پیتر گرگ. همانطور که هایوود گفت مجله موتور اسپورت“وقتی پایم در Mosport شکست […] ماشین مسابقه تنها جایی بود که می‌توانستم بروم و به دردی که داشتم فکر نکنم، زیرا تو خیلی روی کاری که انجام می‌دادی متمرکز بودی…. مسابقه یک ماسک فوق العاده برای چیزهایی است که در درون شما می گذرد.”

هیوود کهنه سرباز جنگ ویتنام و برنده ترین راننده آمریکایی در تاریخ مسابقات استقامت است. او البته 5 بار Rolex 24 را در Daytona، 24 Hours of Le Mans سه بار و 12 Hours of Sebring را دو بار برنده شده است. بدون شک، راننده متواضع و نجیب زاده سهم خود را از لحظات دلخراش دیده است. اما وقتی او آن سقوط و عواقب آن را توصیف می کند، وحشت لحظه را درک می کنید:

او به Motor1 گفت: «پایم به شدت شکست. “پیاده شدن از ماشین یک مصیبت واقعی بود. من نمی توانستم کشش را بیرون بیاورم. به پایین نگاه کردم و به کف پایم نگاه می کردم.”

پای چپ هیوود به مدت دو سال در گچ بود. او که قادر به کارکردن پدال کلاچ سنگین در خودروی مسابقه‌ای پورشه خود نبود، به گروه 44 مسابقه ملحق شد، جایی که می‌توانست یک نمونه اولیه جگوار نیمه اتوماتیک را در حالی که پایش بهبود می‌یابد رانندگی کند. هیوود به زودی به آئودی کواترو گروه 44 تغییر مکان داد و قهرمانی راننده Trans-Am را در سال 1988 به دست آورد.

با صحبت در مورد آن تصادف بیش از 40 سال بعد، هیوود عملگرایی یک مسابقه‌دهنده را به گفتگو می‌آورد.

او گفت: “پا هنوز آنجاست، و من هنوز می توانم به خوبی راه بروم.”

رولکس

در جاهای دیگر در مسابقات اتومبیلرانی که هرساله در ودرتک ریس‌وی لاگونا سکا برگزار می‌شود، با جنسون باتن به گفتگو نشستم. پس از 17 سال حرفه ای در فرمول 1، باتن تقریباً در هر شکلی از مسابقات روی زمین، از Trophy Trucks گرفته تا SuperGT، از خود استفاده کرده است. در زمان استراحت از مسابقات قهرمانی استقامت جهانی FIA، جایی که او هایپرکار شماره 38 پورشه تیم هرتز جوتا را برانید، باتن برای اولین بار در لاگونا سکا شرکت کرد و جگوار C-Type 1952 خود را در مسابقات تاریخی رانندگی کرد.

بعد از اینکه او چند دور تمرینی را با جگوار که در اصل متعلق به خوان مانوئل فانگیو قهرمان شش دوره جهان بود، رانده بود، صحبت کردیم. باتن پیش از این هرگز پیست مسابقه معروف کالیفرنیا را رانندگی نکرده بود، اما با تجربه وسیع خود، Corkscrew مشکلی نداشت.

او در مورد پیچ ​​8 سراشیبی کور لاگونا گفت: “خوب است.”

رولکس

از باتن در مورد طولانی ترین دقیقه دوران مسابقه ای اش پرسیدم:

او گفت: “برزیل، 2009، آخرین دور، زمانی که من قهرمان جهان شدم.” شما همه چیز را می شنوید. همه صداها را می شنوید. من مدام از تیم می پرسیدم، آیا مشکلی نیست، آیا باید دورهای کوتاه تری را تغییر دهم، آیا باید مراقب موتور باشم؟ نه، همه چیز خوب است. اما با این حال شما نگران این موضوع هستید. این لحظه ای است که می تواند زندگی را تغییر دهد یا خیر.”

باتون گرندپری برزیل 2009 را در جایگاه پنجم به پایان رساند. او در آن فصل از هفت مسابقه اول 6 برنده شده بود، اما در نیمه دوم فصل با مشکل مواجه شد. در مستندی که اخیراً درباره آن فصل سرنوشت‌ساز F1 منتشر شد، باتن آشکارا در مورد مبارزات ذهنی و عدم اعتماد به نفس صحبت کرد که تقریباً او را محکوم کرد. بنابراین در آخرین دور اینترلاگوس، با تضمین قهرمانی او، جای تعجب نیست که ذهن او در حال مسابقه دادن است.

جنسون باتن در حال رانندگی با جگوار C-Type 1952 خود